O książce: 2008 / W 1935 r. rząd radziecki wytyczył kurs tworzenia „ Wielka Flota”, na bazie której miały stać się najpotężniejsze pancerniki świata typu „Związek Radziecki” oraz ciężkie, a właściwie liniowe krążowniki typu „Kronsztad”. Projektowanie i budowa tych statków, wyjątkowych w swoich właściwościach, przeprowadzono na bezpośrednie polecenie I.V. Stalina, który widział w nich przede wszystkim instrument wielkiej polityki. W tamtym czasie oceaniczna flota bojowa była uważana za niezbędny atrybut wielkiej potęgi, a za najwyższy priorytet uznano budowę nowych pancerników w ZSRR, jednak w związku z wybuchem Wielkiej Wojny Ojczyźnianej radzieckie super pancerniki nigdy nie wszedł do służby. Doświadczenia II wojny światowej pokazały, że ciężkie okręty artyleryjskie utraciły dominującą rolę. Jednak Stalin był innego zdania. W rezultacie nasz kraj był jedynym na świecie, w którym w latach powojennych kontynuowano prace nad tworzeniem pancerników. Budowa superkrążowników typu Stalingrad, niemających odpowiedników, trwała do 1953 roku, a została przerwana dopiero po śmierci przywódcy... Chociaż giganci radzieckiej „Wielkiej Floty” nigdy nie mieli szansy dotrzeć do oceanów, odegrali swoją rolę, dając potężny impuls rozwojowi bazy naukowo-technicznej krajowego przemysłu stoczniowego. To nie przypadek, że wielu uczestników projektowania „super pancerników Stalina” zostało później wybitnymi projektantami, a na kolbach stworzonych dla pancerników budowano potężne statki rakietowe kolejnych generacji.